در تماشای فیلم های سینمایی اصلا به روز نیستم،بطوریکه فیلم «میم مثل مادر» را پس از گذشت سه سال توانستم تماشا کنم.در نقل داستان فیلم از سایت پایگاه حوزه کمک می گیرم که : 

 « فیلم ماجرای زوجی است که از دل جنگ بر آمده اند، ازدواج کرده اند و اکنون گرفتار یک بحران شده اند. واکنش هر یک از این زن و شوهر، سهیل و سپیده مبین نگره اخلاقی و گوهر روحی و منطق رفتاری شان برابر این بحران است.سهیل مرد سیاست است، پس می تواند نمایشی از وضعیت قدرت باشد. روحیه ای ماکیاولی دارد که در جهان معاصر به معنای واقع بینی، احساساتی نبودن و شناخت ضرورت های قدرت است. سپیده که در جنگ شیمیایی شده، و یولونیست است. آنها متوجه شده اند که به زودی فرزندی خواهند داشت. سونوگرافی نشان می دهد که سپیده فرزندی معلول خواهد داشت. او در جنگ شیمیایی شده و حال نوزاد او با نقص عضو و مشکل تنفسی به دنیا خواهد آمد.سهیل نمی خواهد با این فرزند معلول دچار دردسر و دست و پایش بسته شود. او در لذت و سر مستی قدرت و در آستانه رشد مادی است و حاضر است، همه چیز را فدایش کند. تا آینده اش با خطر مواجه نشود؛ خطری که یک کودک معلول برای فعالیت هایش و موقعیت و اعتبارش فراهم می کند. پس او سپیده را به سقط جنین تشویق می کند.سپیده می خواهد نوزادی داشته باشد و از این پیشنهاد خشنود نیست؛ اما تحت فشار سهیل به این کار تن می دهد؛ لیکن درست در لحظه انجام عمل می گریزد؛ در حالی که آمپول سقط جنین زده است. این کار موجب می شود که سپیده کودکی ناقص به دنیا آورد. سهیل پیشنهاد می دهد که کودک را به آسایشگاه معلولان بسپارند؛ اما سپیده نمی پذیرد و آن دو از هم جدا می شوند...» 

  حتی نام مقدس مادر و نقش پررنگ هنرپیشه اول زن فیلم نیز نتوانست ذهن مرا از تبعات جسمی و روانی جنگ دور کند.جنگی که تبعات آن برای نسل های بعدی همچنان باقی است و حیف است کودک داستان فیلم  و به عبارتی نسل دوم و سوم ایرانی مبتلا به بیماریهای مناطقی که در معرض بمب های شیمیایی بوده اند را جانباز ننامیم.جانبازی که جانبازیش را از جانبازی مادر و پدر به ارث برده و لمس کرده است.نمی دانم آیا قانونی در مجلس برای این جانبازان وضع شده است یا خیر ؟ هزینه درمان و مراقبت از این عزیزان کمتر از جانبازان و ایثارگران دوران جنگ نیست.